Rozdział 1

Rozdział może Wam się wydać trochę brutalny. Albo i nawet bardzo.

    

Francja, Calais, rok 1803

   

        Pokój był ciemny i zakurzony. Mężczyzna siedzący za biurkiem palił cygaro i patrzył, jak dwójka jego ludzi katuje trzeciego. Młody książę, zaledwie dwudziestotrzyletni dzielnie się trzymał i jak dotąd nie pisnął ani słówka.

        - Niech szlag trafi tego angielskiego dandysa! - krzyknął rozjuszony. Miał nadzieję, że chłopak zdradzi przynajmniej część planów Ministerstwa, ale tak się nie stało. Chłopak nic nie powiedział.

      - Szefie? - zapytał jeden z katów. W ręce trzymał pejcz. Na końcu grubych rzemieni zamocowano metalowe płytki, które po zetknięciu ze skórą wbijały się w nią i raniły boleśnie.

      - Jocko, przyprowadź tego drugiego – odpowiedział i podszedł do na wpółprzytomnego księcia.

       - Sam nie dam rady.

      - Idź z nim Ethan. - Mężczyźni wyszli, zostawiając na drewnianej podłodze zakrwawionego księcia. - I co, ty angielski bękarcie? Myślisz, że jesteś odważny? Że Francuzi nie znają ciekawszych tortur na wydobycie informacji? Pejcz, metalowy pręt to nic w porównaniu z tym, co dla was mamy, jak ty i ten twój parszywy przyjaciel nie zaczniecie gadać!

         Wiezień nie słuchał słów kata. Próbował zebrać w sobie wszystkie siły, które jeszcze miał, aby przynajmniej udowodnić tej maszkarze, że Angielski szpieg zawsze pozostaje wierny swojemu krajowi. Chciał również udowodnić, że żabojady są za słabi na tajne misje. Francuskie Ministerstwo do tej pory nie mogło przeżyć, że złapano ich dziesięciu szpiegów, dwóch z nich zamordowano, a resztę wrzucono do Newgate.

        Ból w kończynach był nie do zniesienia. Miał złamane obie nogi i prawą rękę, a obojczyk wybity. Po plecach sączyła mu się krew i rozlewała po brudnej podłodze. Kajdany na nadgarstkach i kostkach wrzynały mu się w skórę, ale on wciąż nie tracił nadziei. Wiedział, że na zewnątrz czeka na nich dobrze ukryty oddział. Co prawda nie mieli pojęcia, kiedy wkroczą do akcji, ale zapewne już niedługo, ponieważ ich nieobecność była za długa. Pięć dni. Pięć dni tortur, krzyków i bólu. Czasami napadały go momenty, że słowa same cisnęły mu się na usta, ale w ostatniej chwili powstrzymywał się i zamiast zdradzić wszelkie informacje dotyczące planów Anglii, krzyczał imię Boga. Kiedy łamali mu nogi w głowie miał obraz rodzinnej posiadłości położonej w Wiltshire. Kamienna posiadłość, zwana przez jego ród Silverstone położona była na niewielkim wzniesieniu. Wokół pałacu rozciągał się park, który podobno był jednym z najpiękniejszych w Anglii.

         Zastanawiał się, co u matki i rodzeństwa. Oczywiście oni również nie wiedzieli, co u niego. Nie mieli pojęcia czym zajmuje się ich syn i brat. Gdyby wiedzieli pewnie zamknęliby go w pokoju i zabronili wychodzić, a panu Winstonowi odstrzelili głowę za to, że narażał jego życie.

        Drzwi do pokoju otworzyły się z hukiem i do środka wpadło dwóch mężczyzn, za sobą wlekli kolejnego więźnia. Jego przyjaciel był równie mocno skatowany co on, choć zawsze między nimi była przynajmniej godzina różnicy, żeby ten drugi przestraszył się tego, co go czeka, jeśli nic nie powie. On się nie bał, tak samo jak Randsom.

        - Spójrz, jak wygląda twój przyjaciel – powiedział gruby człowiek, szef zgrai bandziorów i łotrów, którzy wiernie służyli Francji. Randsom uniósł głowę i z przerażeniem dostrzegł morze krwi, które rozlewało się wokół Nicholasa. Biczowali go, pomyślał z żalem. Nick próbował się podnieść, ale za każdym razem, gdy to robił był powalany na podłogę potężnym kopniakiem. Jego żebra były w szczątkach, podobnie jak Randsoma. Tu cud, że jeszcze żyją.

        - Nic... nie... powiemy, francuski psie! - wysapał Nicholas i położył się na plecach, choć ból był dotkliwy.

      - Chłopcy, powiedzcie mu, że jak się jest w gościach to trzeba grzeczniej odnosić się do gospodarza! - Ethan i Jocko natychmiast przystąpili do działania i zaczęli okładać metalowymi prętami i tak zmaltretowane ciało Nicholasa.

        - Nie! Zostawcie go! - krzyknął Randsom, ale tylko zwrócił na siebie uwagę.

    - Ethan, wiesz co robić! - warknął mężczyzna i stanął pod oknem, by mieć lepszą widoczność na obrazek pod drzwiami. Uwielbiał torturować ludzi. Sadyzm miał we krwi, ponieważ jego ojciec był podobny, choć on katował swoją rodzinę. Paul Belloch wiedział, że jest podobny do drania, który zabił jego matkę, ale starał się o tym nie myśleć. Kiedy zrozumiał, że agresja była częścią jego natury postanowił zaciągnąć się do wojska. Tam dowiedziano się o jego sadystycznych upodobaniach i wcielono do Tajnego Ministerstwa Francji, gdzie miał wydobywać informacje z angielskich, holenderskich i rosyjskich więźniów. Wszyscy jego więźniowie szybko tracili hart ducha i pozbawiali go radości zadawania bólu. Sypali nazwiskami i planami, dzięki temu francuski rząd uzbroił się w potężne informacje przeciwko innym państwom Europy. A teraz trafił na dwóch bohaterów, którzy po pięciu dniach niewyobrażalnego bólu nie powiedzieli nic!

        Kiedy obaj więźniowie stracili przytomność, wyniesiono ich do lochu, brudnego i pełnego szczurów.

         - Co teraz? - zapytał Jocko.

     - Poczekamy. Jutro powtórzymy wszystko. A teraz zostawcie mnie samego. Muszę napisać raport.

     Kiedy mężczyźni wyszli Paul usiadł za małym biurkiem i zaczął pisać list do Ministerstwa, iż więźniowie nie współpracują i nadal milczą.

        Blade światło księżyca wpadało do małej celi. Małe szczury buszowały po słomie rozrzuconej po całej celi. Smród fekaliów i stęchlizny unosił się w powietrzu, zatykał nozdrza. Ale Nicholas i Randsom byli do tego przyzwyczajeni. W sumie to szczury, gdy dzielili się z nimi swoim zatęchłym jedzeniem, okazały się miłymi towarzyszami.

      Randsom obudził się pierwszy i spojrzał na nieprzytomnego Nicholasa.

        - Zabiję drania – warknął wściekle. Belloch już był martwy, ale to tylko kwestia czasu, gdy go dorwie i skręci mu ten gruby kark. Albo nie, zrobi dokładnie to samo, co on im. Ta podła świnia będzie umierała powoli i boleśnie, bardzo boleśnie.

     Jego oczy nie mogły skupić się na jednej rzeczy. Bolała go głowa. Wydawało mu się jakby ktoś uderzał go wielkim młotem.

        Gdzieś odezwała się sowa. Randsom próbował się unieść i wyjrzeć przez nisko położone okno, ale złamane nogi zbyt go bolały. Szkoda, że Nicholas nie ma sprawnych kończyn.

     Sowa znów się odezwała, tym razem bliżej, jakby spod samego okna. Zmarszczył brwi. Znów usłyszał głośne pohukiwanie. O Boże! To był człowiek. Pełen nadziei odpowiedział tym samym i po chwili do celi wleciał mały kamyk, wokół którego owinięto kartkę papieru. Podczołgał się na środek pomieszczenia i zobaczył również mały ołówek przywiązany do niespodzianki. Szybko rozwinął papier. Było ciemno, ale na szczęście świecił księżyc, więc podsunął papier do okna i przeczytał:

Bądźcie dzielni, jutro Was odbijemy!

        Randsom niemal krzyknął z ulgi, ale zaraz potem zemdlał, wycieńczony.

        Obudziło go mocne kopnięcie w bok. Otworzył oczy i ujrzał nad sobą tę francuską larwę, która uśmiechała się do niego. Gdyby nie złamane nogi i ręka wstałby i urządził go jeszcze gorzej, niż on ich. Na pewno wyłby z bólu. Och, już czuł w palcach znajome mrowienie. Poczekaj, ty padalcu, wyjdziemy stąd i twoja gehenna będzie sto razy gorsza, co więcej, będziesz gryzł z bólu ściany, francuskie ścierwo! pomstował Nicholas.

       - No i co tam, moje ptaszyny? Namyśliliście się? - zapytał słodkim tonem. Nicholas zebrał się w sobie i splunął mu prosto w twarz.

        - Nigdy! - warknął cicho. Paul krzyknął wściekły i zdzielił go laską w twarz.

       - Uderz go jeszcze raz, a twoje życie wypełni się takim cierpieniem o jakim ci się nawet nie śniło! - warknął Randsom, który już zdążył się obudzić. Belloch zaśmiał się donośnie.

        - Nie sądzę, żebyśmy się jeszcze zobaczyli, jeśli nie zaczniecie mówić!

      - No to nas zabij! – odpowiedział Nicholas, który zdołał dojść do siebie. Obaj wyglądali żałośnie i niezbyt wojowniczo w brudnych i podartych ubraniach. Włosy, twarz i i całą resztę mieli w krwi, brudzie i pocie. Jasne bryczesy już dawno przestały nimi być. A białe, batystowe koszule zszarzały i zostały podarte w taki sposób, że przypominały łachy jakiegoś nędznego chłopa.

        - Och, nie! Nie mógłbym się pozbawić tak szybko zabawy. Wytrwaliście pięć dni tortur, więc chce sprawdzić ile jeszcze możecie przetrwać. Zabrać ich! - powiedział Paul i wyszedł. W celi pojawiło się czterech grabów. Jeden potężniejszy od drugiego. Zabrali ich do pokoju, gdzie poprzednio ich bito. - Ethan i Jocko! Zabawcie się z nimi. - On sam postanowił oddać im w ręce te angielskie gnidy, ponieważ sprawiało mu perwersyjną radość patrzenie na katowanych ludzi. Może jutro sam się z nimi pobawi.

        Nicholas i Randsom znów byli bici metalowym prętami. Dwaj podwładni Paula z wielką wprawą okładali młodych arystokratów.

        W pewnym momencie w korytarzu na parterze rozległ się trzask, a potem huk. Dało się słyszeć głośne kroki i pokrzykiwania ludzi. Paul stanął wryty i przez chwilę nasłuchiwał, a potem, gdy zdał sobie sprawę z tego, że Anglicy ich odkryli wpadł w panikę.

         - Anglicy! - krzyknął jeden z rzezimieszków, który wpadł do pokoju zdyszany.

        - Co ty nie powiesz! - huknął Paul. - Szybko, trzeba się ich pozbyć - powiedział i podszedł do biurka. Miał jeszcze jakieś dziesięć minut za nim napastnicy wedrą się tutaj. Pokój znajdował się z tyłu dużego budynku, który posiadał wiele pomieszczeń. Pozbierał wszystkie potrzebne dokumenty i schował je do skórzanej torby. Pozostałe zostawił tak, jak są, ponieważ nie były wiele warte dla Anglików. Zwykłe rachunki i listy od sir Ruperta Fordinga, w których pisał o nowo zakupionym majątku niedaleko Paryża.

        Jocko i Ethan wynieśli Nicholasa i Randsoma do celi, do której schodziło się drewnianym trapem. W powietrzu unosił się proch i krzyki Anglików, którzy zbliżali się do tej części domu coraz szybciej. Niezgrabnie rzucili ich na podłogę, co uraziło ich połamane kończyny. Obaj krzyknęli z bólu i opadli na bok. Jocko wyjął pistolet.

***

         Wiedział, że Nicholas i Randsom tutaj są, ale nie miał pojęcia, w której części domu się znajdują. Budynek był duży i na pewno zajmie im parę minut nim dotrą do właściwego pomieszczenia. Bał się, że może być już za późno, ale oni zawsze byli twardzi.

         Oddział złożony z najlepiej wyszkolonych żołnierzy przeczesywał parter bardzo szybko. On sam również dołączył się do poszukiwań. Postanowił poszukać w piwnicach, które mogły ukrywać więźniów. Ruszył przed siebie, szukając wejścia, aż trafił na schody prowadzące na dół. Zszedł powoli po nich. Odbezpieczył pistolet i kocimi ruchami skradał się na dół. Mrok był nieprzenikniony i zajęło mu chwilę nim jego oczy przyzwyczaiły się do ciemności. Na wprost dostrzegł otwarte na oścież drzwi. Ruszył w ich kierunku, ale nikogo nie dostrzegł, natomiast okno wychodzące na podwórze było otwarte.

        - Kip! Greg! - zawołał i już po chwili jedni z najlepszych agentów byli obok niego. - Belloch zwiał przez to okno. Gońcie go, nie ujdzie daleko! - Kip i Greg natychmiast go posłuchali i wyszli przez okno. On natomiast zaczął badać coś, co przypominało piwnicę. Domyślił się jednak, że to nie jest jeszcze to, ponieważ całe pomieszczenie przypominało przedsionek lub mały korytarz, ale kwadratowy i niski.

         W pewnym momencie potknął się o coś. Przykucnął i zaczął macać ręką podłoże. Wzdrygnął się, gdy trafił na coś miękkiego. Wolał nie wiedzieć, co to mogło być. W końcu jego dłoń natrafiła na coś drewnianego. Posuwając palcami po brzegu zrozumiał, że to jakieś deski. Pomachał ręką w powietrzu.

        - To musi być jakieś wejście. - Podniósł się i powoli schodził na dół. Trap zaczął niebezpiecznie trzeszczeć, ale on się nie zatrzymał i schodził coraz niżej, pogrążając się w coraz większe ciemności. W pewnym momencie dostrzegł światło. Poszedł w tamtą stronę i ujrzał niewielką niszę, a w niej otwarte drzwi do celi. Smród jaki w niego uderzył pozbawił go tchu, ale szybko wziął się w garść. Zbliżając się do celu zauważył dwóch potężnych mężczyzn, którzy stali nad czymś, co leżało na podłodze i zawzięcie o czymś dyskutowali.

        - Zawiń pistolet w jakąś szmatę, bo będzie słychać strzał! - warknął jeden. Stali do niego plecami, więc mógł podkraść się blisko i nie uronić dzięki temu ani słowa.

        - Masz coś przy sobie? Ja mam tylko tę koszulę! - odpowiedział ten drugi i rozejrzał się po celi. - Zdejmijmy to z nich i tak już nie będą im potrzebne.

        Mężczyźni pochylili się nad jakimiś ciałami i pospiesznie zaczęli rozbierać leżących na ziemi ludzi. Przyjrzał im się dokładnie, ale nie potrafił ich rozpoznać. Twarze mieli umazane w krwi i błocie. Usłyszał odbezpieczony pistolet i postanowił działać. Podszedł jeszcze bliżej. Stanął w drzwiach, co sprawiło, że w celi zapanował półmrok. O ile było to możliwe, bo wcześniej także nie było za wiele światła. Teraz jednak ciemność pogłębiła się. Mężczyźni szybko zorientowali się, że nie są sami i odwrócili się w stronę mężczyzny, który stał na progu i mierzył do nich z pistoletu. Obaj natychmiast przyjęli pozycję bojowe.

        - Kim jesteś? - zapytał jeden z nich.

       - Moja nazwisko i tak nic ci nie powie - odpowiedział intruz z wyraźnym angielskim akcentem.

        - Odpowiadaj, bo odstrzelę ci łeb! - warknął ten, który trzymał w ręce pistolet. On się jednak nie zawahał.

     - Nie sądzę. - Podszedł do nich, a oni odsunęli się od niego, jakby był trędowaty. Uśmiechnął się pod nosem i wycelował w mężczyznę, który stał bezbronny i wpatrywał się w niego. - Odłóż broń, bo inaczej zastrzelę twojego kumpla. Szybko!

        - Blefujesz! Nie strzelisz – odpowiedział śmiejąc się głośno. Ktoś z tyłu jęknął, ale nikt nie zwrócił na to uwagi.

        - Założymy się?

        - Jocko, weź się nie wygłupiaj. On mówi poważnie. Zastrzeli mnie – odpowiedział tamten wyraźnie przestraszony.

        Gardził Francuzami za to, że byli takimi tchórzami. Nie dziwił się, że paryscy agenci, podobno najlepsi z najlepszych, szybko się poddają. Jocko, ten, który trzymał pistolet uśmiechał się głupkowato, przemądrzale, więc postanowił dać mu nauczkę. Bez żadnego ostrzeżenia strzelił w jego kumpla, który padł na ziemię niczym podcięte drzewo i zaczął krzyczeć z bólu. Trafił go w udo, a krew zaczęła tryskać wokół.

      - I co? Łyso ci? Oddawaj pistolet, bo tym razem strzele tobie prosto w serce! - Nakierował lufę na niego. Zbir najwyraźniej trochę się przestraszył, ale nie miał zamiaru tak łatwo się poddać. Nareszcie jakiś odważny, pomyślał. - On miał szczęście, ty go nie będziesz miał!

        Podszedł jeszcze bliżej, a Jocko cofnął się gwałtownie i w tym momencie potknął się o leżącego człowieka, który najwyraźniej specjalnie go przewrócił, bo zaraz upadł na twarz i jęknął boleśnie.

        - No i? - zapytał, ale nie pragnął jego odpowiedzi. Zabrał mu broń, uderzył go kolbą w głowę, a potem zaciągnął w kąt, tam, gdzie leżał jego wrzeszczący przyjaciel. Obaj mężczyźni byli unieruchomieni: jeden był postrzelony, drugi nieprzytomny, więc mógł spokojnie zająć się więźniami. Podszedł do nich i uniósł jednemu z nich głowę, ale nie rozpoznał go, bo było zbyt ciemno, a oni byli zbyt pobici i brudni. Wyszedł z celi i zawołał kilku żołnierzy. - Wynieście ich na zewnątrz, tylko powoli, na pewno są poturbowani. Znaleźliście Nicholasa i Randsoma?
        - Morgan, nigdzie ich nie ma – powiedział jeden z agentów i obaj ruszyli za żołnierzami niosącymi na noszach więźniów. Powinni tu być! Więc jak... Przystanął targnięty niepokojem, ale postanowił się upewnić, gdy wyjdą na zewnątrz. Prowizoryczne nosze położono pod dębem, który dawał schronienie w tym upale, który dokuczał im od trzech dni.

        - Belloch zwiał, sukinsyn jeden! - warknął zdyszany Kip, który oparł dłonie na nogach i ciężko oddychał.

        - W piwnicy na dole jest dwóch jego opryszków. Jeden jest postrzelony w udo, drugi nieprzytomny. Przyprowadzić ich i przesłuchać. Przeszukaliście cały dom? - zapytał grupę uzbrojonych żołnierzy, którzy właśnie podeszli do nich.

        - Tak – odpowiedział kapitan i wsunął pistolet do kabury. - Nie znaleziono też Randosma i Nicholasa. Nie wiemy... - Urwał, gdy Morgan odwrócił się do niego plecami i uklęknął przy rannym.

        - Nicholas?! Nicholas, obudź się! - krzyknął, potrząsając mężczyznę za ramię.

        - Moragn...? - Ktoś szepnął cicho. Głos dobiegł go z drugich noszy.

         - Jezu Chryste! Zawołajcie natychmiast medyka. Matko Boska, to oni...!

Medyk szybko przybył i zaczął ich badać. Ze zgrozą oznajmił wszystkim, że są na granicy śmierci oraz, że muszą zostać natychmiast zawiezieni do szpitala, gdzie poskładają im połamane kończyny.

        Natychmiast zostali zabrani do pobliskiego szpitala. Gdy tylko udało im się wydobrzeć na tyle, by móc wrócić do Anglii, Moragn zabrał ich pierwszym promem jaki płynął do Brighton. Po przypłynięciu musiał załatwić wszystko tak, by nikt niepożądany nie dowiedział się, gdzie oni są. Rodzinom Nicholasa i Randsoma wysłał wiadomość, iż ich synowie, jako najlepsi z Oxfordu płyną do Indii, by tam szkolić swoje umiejętności w sztuce perswazji. Obaj doszli do siebie w Bangladeszu, gdzie wielcy medycy świata sprawowali nad nimi trzyletnią opiekę.

      Do Anglii wrócili w 1806 roku.  W końcu, gdy obaj już odzyskali dawne siły odwiedzili swoje rodziny, ale zaraz wyjechali na Jamajkę, by tam założyć plantację trzciny cukrowej. Uznali, że na razie zajmą się takimi prozaicznymi czynnościami, a Belloch poczeka. Wyjechali z Anglii, a za nimi ciągnęły się plotki wśród angielskich, i nie tylko, agentów o bohaterstwie i nadludzkiej sile, która sprawiła, że wytrzymali tortury sadysty Bellocha.

___

Zobaczymy, czy ten mój romans historyczny mi wypali. Błędy poprawię później, choć nie widziałam żadnych, ale może dlatego, że jestem ślepa jak kret.